Францын хөдөө нутгийн шинэ дүр төрх
Францын хөдөө нутаг олон жилийн туршид кино урлагийн төсөөлөлд зөгнөлт гайхамшигт газар мэт санагддаг байсан. Гэвч сүүлийн үед Бруно Дюмон болон Алан Гирауди нарын хар бараан сэтгэлд нийцсэн бүтээлүүдийн ачаар энэ нутаг нь хачирхалтай, муу санаатай, жижиг хотын хэрцгий түүхийн үүр уурхай болж байна. Жулиа Ковалскигийн “Her Will Be Done” энэхүү шинэ уламжлалд хамаарах бөгөөд Жан-Батист Дюран болон Рафаэль Тьерри нарын жүжигчид тоглосон нь сонирхолтой. Уг кино нь үзэгчдэд эхэндээ ихийг амласан ч, эцсийн дүндээ хангалттай хүрч чадахгүй байгаа ч гэсэн энэхүү дэд төрөлд сайн нэмэлт болж байна. Энэ кино нь ардын аймшгийн мэдрэмжийг хөдөөгийн хязгаарлагдмал сэтгэлгээтэй хослуулан, нууцлаг байдал, ид шидийн уур амьсгалыг мэдрүүлдэг.
Киноны эхний хэдэн мөчүүд нь хачирхалтай мэдрэмжийг бий болгодог. Даниел Ковалскигийн хачин, түгшүүртэй хөгжмийн аянд гал, Сатаны тухай шивнэх яриа, хоосон гудамжаар хүрээлэгдсэн харанхуй байшингуудын дүр зураг бүхий дүрслэл хүртэл өгүүлнэ. Энэ нь Францын уйтгартай хот бөгөөд Польшийн тариачин Хенрик болон түүний хүү Томек, Богдан, охин Навойка нар амьдарч буй газар юм. Навойка нь дуугүй, нам гүм, даруухан охин бөгөөд ах нартаа үргэлж дээрэлхүүлж, аавдаа сэжиглэгддэг. Хенрик охиндоо хайртай ч, ээжийнх нь “муу үзэл” түүнийг өвлөсөн байж магадгүй гэж санаа зовдог.
Нэвойка заримдаа мухардмал байдлаасаа болж, бүх биеийн таталттай болох үе байдаг. Гэвч Сандра гэх нууцлаг залуу эмэгтэй хотод эргэн ирж, Навойкагийн ертөнцийг өргөжүүлдэг. Сандра нь хөлдөө тулгууртай, хөдөөний амьдралын эсрэг хандлагатай бүсгүй бөгөөд Навойка түүнд татагдаж эхэлдэг. Энэ үед Хенрикийн үхэр эхнээсээ үхэж эхэлдэг бөгөөд орон нутгийн малын эмч Франк үүнийг тайлбарлаж чадахгүй.
Томекын хуримын дараах орой нөхцөл байдал улам аймшигтай болдог. Сандра болон Навойка нар Франк болон түүний согтуу найзад ойн дундаа хүчээр оруулж, тэндээс 70-аад оны ашиглалт киноноос гарах мэт үйл явдал өрнөдөг. Энэ нь Навойкагийн ертөнцөд шинэ зам нээж, бичигч найруулагч Ковалски түүнийг улам ид шидийн ертөнцөд хүргэж байна. Энэ нь Навойкагийн халуун, халууралтай үзэгдэл, ээжийнх нь хувь заяаны тухай дурсамжуудыг бодит байдалтай нь хослуулсан.
Дүгнэлт
Энэхүү киноны гурав дахь хэсэг нь уур амьсгалын хувьд сэтгэл санааг тавгүйтүүлдэг ч, өгүүллэг болон дүрүүдийн хувьд төгсгөл нь ойлгомжгүй, хүйтэн мэдрэмжтэй байна. Хүний хязгаарлагдмал сэтгэлгээ, тэдний хүчирхийлэлтэй үйлдлүүдийг харуулахдаа хүчтэй илэрхийлэл өгч чадсангүй. Гэсэн хэдий ч энэхүү кино нь жижиг сэтгэлгээ, харгис зан үйлтэй орчинд зугтаж чадахгүй бол бууж өгөхөөс өөр сонголтгүй байдлыг харуулж байгаа нь магадгүй жинхэнэ санаа нь байж болзошгүй юм.
Эх сурвалж:
‘Her Will Be Done’ Review: Superstition Meets Smalltown Bigotry in a Grimily Atmospheric Psychodrama
Bad vibes abound in Julia Kowalski’s “Her Will Be Done” which adds a dose of folk horror to a scathing portrait of rural French parochialism.
Мэдээний дэлгэрэнгүй:
For a long time in the popular cinematic imagination, the French countryside was a golden place, of haybales, wildflowers and uncannily beautiful goatherdesses. More recently, mainly thanks to the darker sensibilities of Bruno Dumont and Alain Guiraudie, it has become the dank breeding ground for peculiar stories of rural spite and small-town perversity. This is the new tradition to which Julia Kowalski‘s “Her Will Be Done” belongs — not least because it features two Guiraudie familiars in “Misericordia”‘s Jean-Baptiste Durand and “Standing Vertical”‘s Raphaël Thiéry (coincidentally, both actors also appear in “Wild Foxes,” which also plays in Directors’ Fortnight). And though it promises more than it ultimately delivers, mostly Kowalski’s sophomore title is a solid addition to the subgenre, developing into an intriguing mix of heady and earthy, in which folk-horror eeriness fuses with provincial narrow-mindedness, and mysticism oozes through the muck.
The opening moments cement its tonal dissonance as, with a twang of Daniel Kowalski’s spare, uneasy score, a brief prologue with fire, a flailing figure and mutterings about Satan snaps to a far more banal view of an empty street lined with dim, shuttered houses under a low, gray sky. This is the dreary French town, shot as though through grubby lenses by DP Simon Beaufils (“Anatomy of a Fall”), nearby which Polish farmer Henryck (Wojciech Skibinski) lives on a smallholding with his sons Tomek (Przemyslaw Przestrzeiski) and Bogdan (Kuba Dyniewicz) and his daughter Nawojka (Maria Wróbel), usually just called Naw. Naw is a mousy, near-mute little thing, perpetually bullied by her beefy, boorish brothers and regarded with suspicion by her father, who is gruffly affectionate towards her but also worries she has inherited her dead mother’s “evil.” The cost of integrating from the Old Country into this small, unwelcoming community has been high, we infer, and Henryck cannot afford to have anything add to their outsider status.
Perhaps he’s right to worry. Usually docile and domesticated, Naw also has occasional, alarming full-body fits (which Wróbel enacts with feral, convulsive physicality) that she tries to ward away with constant prayer. But the return of a mysterious young woman Sandra (Roxane Mesquida), a scowling blonde sporting a leg brace and a rock’n’roll air of disdain for her hometown’s provincialism, expands Naw’s horizons suddenly. She becomes fixated on her grungily glamorous neighbor in a confused way, unsure if she wants to befriend her, to be with her or simply to be her. Meanwhile, Henryck’s cows are beginning to die off, leaving squidgy deposits of mucus behind in their ordure. Franck (Durand), the local vet with whom Naw has a halting flirtation (largely out of lack of other options perhaps) is unable to identify the disease.
The vibe, never exactly cheerful, and never leavened by a hint of even the most sarcastic sense of humor, takes a turn for the horrific one evening in the wake of the bawdy revels celebrating Tomek’s wedding. Sandra and Naw are drunkenly corralled into the woods by Franck and his boozed-up buddy (Thiéry) and there follows an encounter straight out of a ’70s exploitation movie, which ends on a powerfully upsetting note when Sandra, fixing her disheveled clothing, tries to shrug it all off by telling Naw “I’m used to it.” From this point of ignorance — if hardly innocence — lost, writer-director Kowalski pushes her downtrodden heroine into ever more mystical territory as Isabelle Manquillet’s jarring yet allusive editing allows Naw’s hot, feverish visions and memories of her mother’s fate to bleed further into her shriveled reality.
This builds to a third act that is nicely queasy in atmosphere but frustrating on a narrative and character level as Kowalski reaches for a murkily ambiguous conclusion that just winds up feeling underpowered and cold to the touch. This terrible place, violent in word and thought and deed, with its pinched faces and pursed lips, its tacit prejudices and ingrained misogyny, deserves a definitive conflagration, rather than the banked-down embers that are served up here. But then perhaps that is her unsatisfying but depressingly undeniable point: there is no challenging minds this small, behaviors this cruel, spirits this mean. In the face of oppression so claustrophobically complete, the only possibilities are capitulation and complicity for the many or escape for the blessed/cursed few.
